300

(Column verchenen in de Standaard onder de tittle wij en niet pegida zijn het Volk!)
Dyab Abou Jahjah

Woensdagavond, rond halfzeven, het is een beetje koud op de Grote Markt van Antwerpen, maar de voorspelde regen blijft uit. Brabo stond er als eerste, hij mocht zelfs met een afgesneden hand gooien, zonder dat de aanwezige, indrukwekkende politiemacht ingreep. Maar als Jan Hertogen, een gepensioneerd socioloog en militant van Movement X, als eerste een Berberse Amazigh-vlag openrolt en antiracistische slogans begint te scanderen, chargeert de politie. De 70-jarige Mechelaar wordt op de grond geduwd en een combi ingesleurd.

Jan is grootvader van twee Berberse kinderen – je weet wel, die gesloten mensen die je kan vatten noch benaderen. De Berbers, die hun eigen scholen, ziekenhuizen en arbeidsmarkt hebben, die in een parallelle maatschappij leven. Die Berbers zijn de familie van Jan, zijn flesh and blood, net zoals ze mijn familie zijn, mijn flesh and blood. Zó gesloten zijn de Berbers dat Jan en ik ze als familie ervaren, net zoals duizenden andere Belgen. Voor Jan en mij was het dus een beetje persoonlijk woensdag: De Wever had het over Jans kleinkinderen en mijn kinderen. Onder de ongeveer driehonderd aanwezigen woensdagavond – leden van Movement X, bevriende organisaties en politieke partijen die uit solidariteit kwamen opdagen – waren er niet alleen Berbers aanwezig, maar een bont gezelschap met verschillende achtergronden. Arabieren, zwarten, blanken, en ja, ook Aziaten, allemaal stonden ze op de Grote Markt. Daar protesteerden gewoon mensen die het niet pikken dat een burgemeester van een diverse stad mensen stigmatiseert door hun etniciteit. We waren met driehonderd heel open mensen, niet gesloten, maar ingesloten door de politie op bevel van een politicus die in een ideologisch hoekje leeft, en het daar duidelijk zeer benauwd krijgt. Zo benauwd dat hij cynisme en frustraties als beleid uitstippelt. Driehonderd mensen, dat zijn er niet veel, volgens sommigen. Ik kan natuurlijk opwerpen dat buiten de afgebakende zone ook een paar honderd mensen stonden, mensen die te laat waren aangekomen en niet meer konden aansluiten. Maar dat hoeft niet gezegd worden, want driehonderd is perfect, het is een magisch getal. De slag bij Thermopylae, kent u die? Een week of twee geleden riepen ­Pegida-demonstranten ‘wij zijn het volk’, terwijl ze allemaal dezelfde kleur en cultuur hadden en tot dezelfde ideologische strekking behoorden. In onze driehonderd aanwezigen zat de hele wereld vervat, niet louter een mythisch monocultureel volk dat niet meer bestaat. Alle kleuren, veel culturen, veel ideologieën, veel tegenstellingen, maar één enkele waarheid en één enkele wil: samenleven. Wij waren het volk, wij kwamen in vrede tegen haat en racisme protesteren, en 210 van ons werden aangehouden, manu militari. Iemand was duidelijk meer geprovoceerd door onze boodschap van eenheid en gelijkheid dan door de boodschap van segregatie en haat van Pegida. Bij die demonstratie, die ook verboden was, werden zes mensen aangehouden en mocht de rest naar huis wandelen. Gisteren zag ik jonge mensen die aan het dansen en het zingen waren, op de tonen van Berberse muziek, hand in hand. Ik weet het, zo cliché, zo soft, het is niet echt mijn ding, en toch kon ik mezelf niet inhouden om ook mee te dansen en te zingen. Blijkbaar was dat provocerend. De politie chargeerde en pakte Yassine op, omdat hij de muziek aan het spelen was. De jongens van Pegida, kaalgeschoren en met combatlaarzen, een paar gemaskerd, scandeerden oorlogsslogans. Ze mochten beschikken. Aan duidelijkheid ontbreekt het niet, aan consequentie des te meer. De meester van ’t Schoon Verdiep discrimineert in woord en daad. Je zou dat bijna kunnen respecteren. Driehonderd mensen, die uit overtuiging en solidariteit samenkomen, ondanks intimidatie en risico’s, kunnen wonderen verrichten. Dit is een signaal: een begin, geen einde. Jan, de trotse grootvader van Berberse kinderen bleef speechen tot in de cel. Hij zei: ‘Abdelkrim El Khattabi zal ons de weg naar de overwinning tonen’. Abdelkrim is een Berberse vrijheidsstrijder tegen het kolonialisme in het Rifgebied in Marokko. Hij werd verslagen door een Frans-Spaanse alliantie, en vooral door het gebruik van chemische wapens. Een van de Spaanse generaals die de oorlog tegen Abdelkrim hebben geleid, is niemand minder dan Francisco Franco. Woensdag in Antwerpen was bij ons de ziel van Abdelkrim aanwezig.