Jihadi Etienne en de ondergang van de oppervlakkigheid

  Ik dacht eerst om niet te reageren op de laatste repliek van Etienne Vermeersch aan mij gericht in DM van 22 januari. Eerst en vooral omdat ik geen enkel inhoudelijk nieuw argument erin zag. Hij snapt het nog steeds niet, en blijft maar afkomen met halve waarheden gebaseerd op google, en één boek in zijn boekenkast. Vermeersch blijft niet begrijpen dat mijn stelling over het begrip Jihad IN de KORAN, als zijnde voor meerdere interpretaties vatbaar, niet kan weerlegd worden met schrijfsels, van buiten de koran. Maar omdat zijn stelling niet alleen vals maar ook gevaarlijk is, daar dat veel jonge moslims en niet moslims de discussie volgen en conclusies kunnen gaan trekken dat Jihad als agressie om het geloof te spreiden wél een main-stream lijn in de islamitische leer is, terwijl dat niet het geval is, heb ik besloten om toch nog een keer een aantal zaken duidelijk te maken.

 ​Ja natuurlijk weet ik dat de interpretaties van de Jihad in meerdere theologie boeken, oud en nieuw, zeer abject en maximalistisch kunnen zijn. Er zijn ook heel veel interpretaties van de Jihad in oude en nieuwe boeken die belachelijk minimalistisch zijn en Jihad reduceren tot spirituele zuivering of zelfbeheersing. Er zijn zoveel interpretaties van de Jihad als er Islamitische stromingen zijn. Van Ijma’ (Consensus) is er geen sprake. Ijma’ is een mythe gepropageerd door iedere leerschool om haar theologie als de orthodoxie zijnde te legitimeren. In de realiteit is de islamitische traditie een rijke traditie van polemiek en verscheidenheid. De Moslims zijn het zelfs niet eens over de karakteristieken van God, en van de Koran, laat staan dat ze het eens zouden zijn over het begrip Jihad. Vermeersch blijft komen met één boek, dat hij als het referentieboek beschouwt dat een beweerde en mythische islamitische consensus zou vertegenwoordigen. Een monumentaal corpus van interpretaties in de islamitische hermeneutiek is voor hem dus niets in vergelijking met dat ene boek. Maar in essentie maakt het niet uit, ik zal het nog simpeler maken, misschien helpt dat. Stel je voor meneer Vermeersch dat u niet één boek hebt in de bibliotheek over de islamitische theologie, maar zoals mij bijvoorbeeld, een kleine honderd boeken, en dat je zoals mij het Arabisch en het Klassieke Arabisch machtig bent zodat je niet hoeft afhankelijk te zijn van een vertaling van de Koran noch van theologie boeken, en dat je dan kan aantonen dat in al die boeken die je hebt alleen maar één interpretatie van de Jihad bestaat die offensief en agressief en megalomaan is, dan blijft het over een interpretatie gaan. Want, en ik herhaal het voor de laatste keer, mijn stelling in dat dubbele interview met Boudry waarover uw eerste reactie ging was dat in de Koran zelf, Jihad een container begrip is en voor interpretatie vatbaar.
In mijn repliek aan u heb ik dan toegevoegd dat in de Koran zelf, de Jihad altijd defensief is omdat het van een aanvaardbare en legitieme casus belli die gepleegd is door de vijand afhangt. En dat het pas na die oorlog verklaring van een vijand kan escaleren naar het offensieve, eventueel in een open oorlog. Het initiëren van Jihad om het geloof te spreiden is geen Koranisch begrip. Het was ook niet toegepast tijdens het leven van de profeet. Alle oorlogen die de profeet heeft gevoerd waren geïnitieerd door de tegenstanders, namelijk de Mekkanen. De enige expeditie van soldaten buiten de Arabische schiereiland tijdens het leven van de profeet was in reactie tegen het moorden van gezanten door een Romeinse gouverneur. Het doden van gezanten is een casus belli zoals u ongetwijfeld weet. Een agressieve Jihad is een Jihad zonder casus belli en dat kent de Koran niet. Het feit dat de Arabieren een rijk hebben gebouwd en oorlog hebben gevoerd na de dood van de profeet was niet gemotiveerd door de drang om een religie te spreiden maar door de drang naar macht en expansionisme. Hierin zijn de Arabieren niet anders dan Romeinen of Perzen. Islam werd tijdens die periode geïnterpreteerd op een manier om dat expansie mogelijk te maken. Net zoals het christendom die functie vervulde voor de Byzantijnen en later de Kruisvaarders. Het was een narratieve om verovering te legitimeren, maar niet de echte motief ervan. Het was een mobilisatie discours.
De verzen in de Koran die gaan over het bestrijden van de ongelovigen gaan specifiek over de Mekkannen in die periode en in de context van de constante agressie van de Mekkanen tegenover de profeet en zijn volgelingen in de zevende eeuw. Dat u dit extrapoleert naar ongelovigen vandaag en zo interpreteert en dat er een traditie bestaat in de islamitische wereld die dat ook doet, is geweten. Dat noemen we Jihadisme. Wanneer ik refereer naar Qaradawi en zijn boek “De Theologie van Jihad” die 1400 pagina’s omvat en u dan komt met een repliek over categorieën van Jihad, en jihad al talab als offensieve jihad vertaalt, en offensieve Jihad als agressie beschouwt, maakt u onlogische sprongen in de leegte. Vanuit de Fiqh (Islamitische theologie) en zeker die van Qaradawi wordt Jihad als “just war” geïnterpreteerd en dat binnen het kader van verzet of zelfverdediging of represaille en nooit een agressie. De conservatieve opvattingen van Qaradawi over andere materies spelen in deze geen rol. Ik had ook progressieve reformisten kunnen aanhalen om dit te demonstreren, maar het is juist interessanter om de grootste conservatieve mainstream theoloog van Soeni Islam vandaag in deze te raadplegen. Maar nogmaals, hier debatteren we de interpretaties en niet de Koranische tekst.
Last but not least, met pijn in mijn hart moet ik merken dat ik u dezelfde brief moet sturen die de honderden geleerden van de Islam onlangs aan Abu Bakr Al Baghdadi, de beweerde Kalief van IS hebben gestuurd. Uw begrip van de Jihad strookt met zijn begrip en daarom is het ook in uw geval bruikbaar, de volledige brief kunt u hier vinden.
In deze brief leest u het volgende over Jihad : “Jihad in Islam is defensive war. It is not permissible without the right cause, the right purpose and without the right rules of conduct”. In de argumentatie van meer dan 70 pagina’s wordt aangetoond dat dit de positie is van de absolute meerderheid van de geleerden en scholen met uitzondering van sommige Shaf’I geleerden. Dat bewijst dat de mening dat offensieve Jihad mogelijk maakt zonder casus belli een mening van een minderheid is. De Oppervlakkigheid kan niet zegevieren in dit soort debatten. Ik heb altijd hoop dat deze argumenten niet alleen Vermeersch overtuigen, maar ook zijn Jonge Jihadi geestverwanten die ook in die minderheidsinterpretatie geloven en Jihad als offensieve oorlog beschouwen en toepassen.
En ik eindig met de woorden van de koran zelf:

 
 "Bestrijd in de weg van Allah al wie jullie bestrijdt, maar wees geen agressors, Allah houdt niet van agressors." (Soera 2,190)