woke aanval tegen Michel Bauwens bereikt Vlaanderen. Tot hier en niet verder!

​De woke campagne tegen Michel Bauwens heeft een nieuwe fase bereikt. Een open brief tegen hem wordt ondertekend door veel mensen uit het woke spectrum, waaronder professoren, activisten en opiniemakers die hem ervan beschuldigen “alt-right” te zijn. Die absurde brief heeft nu Vlaanderen bereikt en circuleert in cultuurhuizen. Mensen binnen deze cultuurhuizen die een probleem hebben met de inhoud, voelen zich te geïntimideerd. Ze vrezen voor hun inkomen.

Ik herinner me nog de eerste keer dat ik de naam Michel Bauwens hoorde, het was in een interview met Jean Luc Dehaene, ik herinner me het exacte jaar niet, maar Dehaene beantwoordde een vraag in een interview over de toekomst door met zijn West-Vlaams accent te zeggen: “De toekomst is Michel Bauwens he”.
Sindsdien ben ik de man en zijn geschriften gaan volgen over sociale en economische peer-to-peer-modellen en “de commons”. Bauwens wordt beschouwd als een van 's werelds 100 meest invloedrijke denkers, maar zoals vaak het geval is, is hij in zijn eigen land niet erg bekend, behalve in ultra progressieve milieus. "Een profeet wordt altijd geëerd behalve in zijn eigen land en onder zijn eigen volk", zegt het Nieuwe Testament.

Toen ik in 2013 terugkeerde naar België, zorgde ik ervoor dat ik de man ontmoette wanneer zijn agenda het toeliet en ideeën uitwisselde over kwesties als globalisering en postkapitalisme. In een tijd wanneer veel mensen me als een paria zagen vanwege mijn uitgesproken antiracisme, was Bauwens altijd meer dan blij om met mij geassocieerd te worden en voorbij de clichés te gaan in een echte uitwisseling van ideeën. Dit zegt iets over de man en zijn waarden.
Hij vertelde me vaak over zijn moeilijke jeugd, vanwege de armoede waarin zijn familie leefde. Over hoe hij een kwetsbare gezondheid had en hoe hij in een instituut werd opgenomen omdat zijn ouders niet in staat waren om voor hem te zorgen. Een instituut waar hij zo erg werd verwaarloosd dat zijn nagels wild groeiden, en waar hij zo hard werd gedisciplineerd dat hij soms in quarantaine werd geplaatst in een glazen kooi en soms gedwongen werd zijn eigen braaksel op te eten.
En toch heeft hij deze beproeving overwonnen en een gevoel van rechtvaardigheid en solidariteit ontwikkeld dat hij tot uitdrukking bracht door actief te worden in radicaal-linkse organisaties tot halverwege zijn twintigste. Zijn ideeën gingen toen uit de dogmatische cocon naar het bredere domein van het zoeken naar alternatieven op basis van nieuwe technologische modules en hij werd de inspirator achter de politieke en sociale en economische toepassingen van peer-to-peer-modellen, en de wereldwijd erkende autoriteit op dit gebied.
De laatste keer dat ik Michel zag, was een paar maanden voordat de Covid-19-pandemie ons allemaal in deze schemergebied dwong waar we nog steeds in vastzitten. Hij ging terug keren naar Thailand, waar hij met zijn vrouw en kinderen woont, maar wilde me eerst zien om iets te bespreken. We ontmoetten elkaar in een café aan de Beurs in Brussel. Na een evaluatie van onze avonturen tijdens de verkiezingen (hij was lijstduwer voor de Europees Groen! lijst In 2019, met Petra De Sutter als lijsttrekker) vertelde hij, tot mijn grote verbazing, dat hij wordt geboycot en beschuldigd van racisme, met tot gevolg dat hij 2/3 van zijn beroepsinkomen verloor, met verschrikkelijke gevolgen voor zijn gezin.

- “Jij? Racisme? what the fuck!” Riep ik bijna, “hoe? Wat? Wie?” .

Ik kon mijn oren niet geloven toen hij vertelde dat de reden van dit alles is dat hij simpelweg twee teksten van Jordan Peterson deelde op platforms die hij cureert. Net zoals hij altijd teksten had gedeeld die hij interessant vond los van wat hij van de inhoud dacht. Na de publicatie, kreeg hij “call outs” . Elke poging om de narratieve van de identiteitspolitiek-strijders die hem aanvielen tegen te gaan, werd afgedaan als een reactie van iemand met "White privilege", van een "oude witte man", en dus een bevestiging van zijn inherente racisme en seksisme.
Sommige van de mensen die deze aanval tegen hem leidden, waren professoren, P2P-bijdragers en zelfs vrienden. Bauwens was zich bewust van het toenemende kracht van identiteitspolitiek en de woke ideologie, maar was zich, zoals veel mensen van progressief links, niet bewust van de werkelijke aard en de modus operandi ervan.
Meerder andere vrienden van mij bevonden zich in een vergelijkbare posities en kampten met vergelijkbare problemen op dat moment. Ik verliet die ontmoeting met Michel, vastbesloten hier iets aan te doen. De enige mensen die deze beweging intimideert tot stilte en terugtrekking, zijn de weinige bondgenoten die minderheden hebben in de strijd tegen racisme. Dit is niet alleen inhoudelijk en vanuit menselijk perspectief verachtelijk, het is ook een droomscenario voor racisten en mensen die minderheden willen uitsluiten. Vervolgens publiceerde ik een essay over de gevaren van de “identiteitspolitiek van minderheden” en begon ik openlijk te communiceren over hun agenda en ideeën. Sindsdien ontvang ik regelmatig getuigenissen van mensen die vergelijkbare ervaringen meemaken in Vlaanderen en Brussel.

De campagne tegen Bauwens heeft vandaag een nieuwe fase bereikt. Een open brief tegen hem wordt ondertekend door veel mensen uit het woke spectrum, waaronder professoren , activisten en opiniemakers die hem ervan beschuldigen “alt-right” te zijn. Die absurde brief heeft nu Vlaanderen bereikt en circuleert in cultuurhuizen. Mensen binnen deze cultuurhuizen die een probleem hebben met de inhoud, voelen zich te geïntimideerd. Ze vrezen voor hun inkomen. Figuren met woke opvattingen bekleden tegenwoordig sleutelposities in delen van de sociale sector en de cultuursector en zij hebben controle over grote bedragen aan overheidssubsidies. Ze mobiliseren deze middelen in dienst van hun sektarische ideologie. Deze talibanisering van diversiteit en antiracisme is niet langer een marginaal fenomeen, het is een steeds groeiende verschijnsel.

Enkele maanden geleden leek het voor velen overdreven en ongepast dat sommige rechtse figuren die hun hele leven mensen zaten te cancelen, nu huilden omdat ze een keer of twee gecanceld zijn. Ik kan me in die redenering inkomen. Ik werd zelf als activist met migratieroots meerdere keren gecanceld vaak door rechtse campagnes. Toch kan een democraat niet zomaar zeggen pech, de rollen zijn omgedraaid, koek van eigen deeg. Two wrongs do not make a right.

Het is nu echter duidelijk dat deze nieuwe dogmatische beweging zich richt op iedereen die de gedragscode niet respecteert, en niet enkel rechtse mensen. De Casus Bauwens is niet de enige in Vlaanderen, maar het is in die zin de meest significante.

Mensen die staan voor vrijheid van meningsuiting en een open debat moeten een streep in het zand trekken. Het opbouwen van een liberale democratie vergde eeuwenlang opofferingen. Het deconstrueren ervan, letterlijk en figuurlijk, kan heel snel gaan als we niet alert zijn. We hadden altijd verwacht dat extreemrechts met zijn openlijk haat en geweld hier de boosdoener zou zijn, nu lijkt het erop dat de sluipend gif van de Woke een meer verfijnd en efficiënte werk doet. Toch moet het antwoord één en hetzelfde zijn: No Pasaran!